Volg je dromen

Tijdens onze reis door Europa kwam ik via Instagram bij een psychologe die mij een paar jaar eerder tijdens "het begin van mijn totale gekte" heeft geholpen en na wat heen en weer gechat schreef ze; "Volg je dromen!" Op zich een hele gangbare uitspraak, maar ik werd er enorm door getriggerd...

Al zolang ik in de rompslomp van de GGZ meeloop roep ik dat ik het huidige systeem wil veranderen (of eigenlijk in de fik steken, maar dat mag je niet zeggen..) en als psycholoog het verschil wil maken voor mensen zoals ik; die eigenlijk helemaal net nergens, niet, bijna niet, absoluut niet, misschien niet, of toch wel, maar toch niet, onder vallen. Het grut dat tussen wal en schip geraken zeg maar. Wellicht was psychologie studeren de eerste stap om dit werkelijk te verwezenlijken, maar aangezien ik tussen de depressies door geen diploma's had gehaald en ik mij "te oud" voelde om te studeren en dan sowieso nog de vraag of ik wel aangenomen zal worden op een universiteit, bleef het bij een verlangen en liet ik het hele plan varen. Wel deed ik (lang, lang geleden) een poging om opgeleid te worden als o.a. psychosociaal therapeut, SPH-er en ervaringsdeskundige, maar dit bleek het allemaal net niet voor mij te zijn..

Een paar jaar geleden, tijdens een klinische opname, was ik erg onder de indruk van de psychiatrische verpleegkundigen op mijn afdeling. De afstand tussen de psychiaters/psychologen (op één enkele na..) en hun cliënten was namelijk, naar mijn mening, te groot en er was weinig contact. De verpleegkundigen waren daarentegen wel nabij en maakten een groot verschil door simpelweg "er te zijn ". Dit lijkt heel eenvoudig; er zijn; maar binnen een klinische opname is dat helaas niet altijd het geval. Even tijd hebben voor een cliënt is tegenwoordig net zo bijzonder als een instapklaar-huis onder de vijf ton kopen of een gratis parkeerplek vinden in hartje Amsterdam, dus laat staan dat er een gesprek plaatsvindt zónder dat er meteen werd gerapporteerd, gediagnosticeerd of een heel behandelplan werd opgesteld. En dan had je nog geluk dát er een gesprek plaatsvond, want meestal waren de psychs sneller weg dan dat ze er waren en als ze er al waren was er continu een telefoon aan het rinkelen waardoor er halverwege een gesprek een einde aan werd gemaakt. (Het gesprek bedoel ik dan hè, niet mijzelf ;-))

Natuurlijk is er ook een stuk gezond verstand dat begrijpt dat het niet alleen om mij draait en dat er meerdere cliënten zijn die aandacht nodig hebben. Maar het zorgde wel voor het gevoel dat er geen tijd voor mij was en dat ik het idee kreeg dat ik "slechts een dossier was" terwijl ik daar als een ellendig hoopje mens zat. Ik wilde gezien en gehoord worden, als iemand die niet weet hoe dit leven geleefd moet worden en die steun nodig heeft om de juiste weg te vinden. Ik wilde erover sparren, zonder bang te hoeven zijn dat er weer een nieuw etiket op mij geplakt werd inclusief de bijbehorende therapie.. Een hand op mijn schouder die zegt " goh wat kut voor je " in plaats van "ik zie dat jij je somber voelt" terwijl ik in een diep zwart gat zat waarvan ik niet wist hoe ik hier ooit uit moest komen. (Na het zeggen van het woord "somber" wilde ik juist uit het raam springen.. ) Of wat ook zo'n prachtige uitspraak is " je moet jezelf leren troosten", maar hoe leer je dat als je jezelf niet eens wíl troosten maar liever jezelf van kant wil maken? Hoe leer je bij jezelf te komen als diegene die het je (uiteraard met een eeuwenlange therapie) gaat leren niet eens bij je in de buurt wil/mag komen? (Hier zal vast ook weer een prachtige uitspraak aan worden gehangen door menige psych...;-)). Uiteraard begrijp ik dat men erg druk is; een combinatie van te veel cliënten, te weinig tijd en het huidige zorgsysteem, maar die paar minuten van mens-tot-mens bracht mij soms meer dan een uur vol behandelplannen, lijsten en mogelijke oplossingen. En dat simpelweg door er als mens (en niet als hoogopgeleide niet-tijdhebbende afstandelijke psychiater) te zijn. Gelukkig waren er verpleegkundigen waarmee ik dit wél kon doen, die wél een kop thee met mij dronken, die wél met mij konden lachen terwijl ik eigenlijk aan het huilen was, die wél nog even extra kwamen kijken en "stiekem" even mijn hand vasthielden (WANT DAT MAG NIET! AFSTAND HOUDEN!! ), die wél bleven als ik een knutselwerk van mijzelf had gemaakt, die wel kut in plaats van somber zeiden, en die wél over hun eigen leven wilden praten (waar het ook niet altijd rozengeur en maneschijn bij was), waardoor ik ook mijn eigen leven durfde te delen. Nu ik terugkijk op die periode zie ik dat juist die kleine contactmomenten met hen ervoor hebben gezorgd dat ik steeds meer uit het diepe dal kroop. Na mijn opname was het dan ook niet heel gek dat ik ging kijken om de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige te volgen. Het leek mij mooi om ook het verschil te kunnen maken bij cliënten, net zoals ik dat zelf had ervaren. Echter moet je voordat je daar terecht komt eerst de "gewone" HBO-V opleiding doen en voordat je dan aan het leuke gedeelte begint, komt eerst het gedeelte dat je patiënten moet verzorgen en wassen (kots, poep, drek, oude vieze harige mensen...) en dit dan een paar jaar lang + de fysieke last (niet handig met chronische bekken- en rugklachten). Dit liet mij twijfelen. Kan ik dit wel aan? Is dit wat ik wil? Heb ik het ervoor over om dit eerst te doen? Nee.. Eigenlijk niet.. Ik wil de psychologie / psychiatrie in, maar niet als verpleegkundige. Ik wil dit als psycholoog. Maar dan kwamen vervolgens weer alle opsommingen van te oud, geen diploma, teveel bagage, etc. en liet ik het verlangen om dit te gaan doen weer varen.

Eenmaal tijdens de reis door Europa kwam er steeds meer ruimte om erachter te komen wie ik nu eigenlijk ben. Voor de meeste klinkt dat misschien raar, maar na mijn depressie had ik werkelijk geen flauw idee meer wie ik was, wie ik wilde zijn of wat ik wilde gaan doen. Ik heb jaren lang op het standje "overleven" gestaan en zeker in deze huidige maatschappij vond ik het lastig om mijzelf te ontwikkelen. En er zijn vast genoeg mensen die dat uiteraard wel met gemak kunnen, maar ik viel helaas niet binnen die groep en was continu bezig met wat "men zal denken". Om even een kort voorbeeld te geven; Ik maakte elke ochtend voordat de kinderen naar school gingen alles spik en span (bedden, badkamer, keuken, etc.) voor het geval dat als er iemand koffie wilde drinken en diegene dan misschien ook het hele huis (?) zal willen zien (inclusief de binnenkant van de kasten!) het er wel perfect uit moest zien "want anders zal er misschien gedacht worden dat het niet goed met mij gaat". Tikje obsessief niet!? Met zulke hoge eisen aan mijzelf was het dan ook niet gek dat ik vaak moe was. De hele dag alles perfect willen hebben (en houden!) kost enorm veel energie! Voor ons vertrek had ik al (d.m.v. therapie) bepaalde gewoontes wat losser kunnen laten en naarmate de reis vorderde kon ik steeds meer van deze obsessieve trekjes laten gaan. Het begon met kleine dingen loslaten zoals geen make-up op, twee dagen dezelfde trui aan (dat kon voorheen ECHT NIET!), een korte broek aan (NOHHH!), niet elke dag schoonmaken (.....) en andere ogenschijnlijk kleine dingen tot dat dit vanzelfsprekend werd en ik de grotere issues kon aanpakken. Mede doordat er tijdens de reis geen (sociale) verplichtingen waren en door het loslaten van deze hoge eisen aan mijzelf, kwam er ineens tijd (heel veel tijd ;-)) en ruimte (heel veel ruimte ;-)) vrij om te ontdekken wie ik nu werkelijk was. Wat wil ik verder ontwikkelen en wat wil ik laten gaan? Het obsessieve wilde ik laten gaan, dat was duidelijk. De kwaliteit om alles te organiseren en te ordenen mag blijven, maar misschien iets minder extreem? En zo ben ik stukje bij beetje steeds mijn eigen leven gaan herindelen en organiseren. Waar liggen mijn interesses? Waar krijg ik energie van? Moet ik er goed in zijn of mag het ook "middelmatig" zijn? (NEE!! Hier moet nog wat aan gewerkt worden... ;-)) Wat kan ik doen om mentaal gezond te blijven? Wie kan mij daar bij helpen? Wat heb ik nodig? En wat belemmert mij in mijn eigen ontwikkeling? Want ondanks het verlangen om mijzelf (beroepsmatig) te ontwikkelen, zag ik nog steeds niet de mogelijkheid om dat te gaan doen wat ik werkelijk wilde. Het verschil willen maken, maar het verschil niet durven te zijn. Bang om te falen, bang om te beginnen, bang om niet goed genoeg te zijn, bang om afgewezen te worden, enzovoort. Tot we een paar weken onderweg waren, volgens mij zaten we ergens in Noorwegen) en ik via Instagram een paar "oude bekende" begon toe te voegen. Eén daarvan was een psychologe die ik wel hoog had zitten (die zijn zeldzaam) en na een paar woorden gewisseld te hebben via de chat (wat doe jij, waar werk je nu, wat wil je gaan doen etc.) schreef ze de zin "leef je dromen!". Een cliché gezegde, maar wel precies wat ik nodig had om te horen en op dat moment dacht ik; "fuck it, ik roep al zo lang dat ik psycholoog wil worden waarom zal ik concessies doen.. Ik ga het gewoon doen. Ik ga mijn verlangen achterna. Ik ga psychologie studeren en een verschil maken. Ik wil dit, ik kan dit en ik ga het doen."

En nu, een half jaar later, heb ik mijn eerste dertig studiepunten binnen, werk ik binnen een GGZ-instelling en heb ik nog steeds mijn bed niet opgemaakt :-)

LEEF JE DROOM! <3