Verliefd op Albanië
Ondanks dat er veel armoede en ongelijkheid is, de wegen slecht zijn en er overal afval rond slingert, zijn we absoluut verliefd geworden op dit prachtige land! De ruige bergen, de prachtige meren en rivieren, de enorm vriendelijke bevolking en de vrijheid en ruimte die je hier vindt, zorgden ervoor dat wij hier veel langer bleven dan dat we ons voorgenomen hadden. En nog hebben we heel veel stukken niet gezien! We hebben ons daarom ook voorgenomen om volgend jaar de oostkant van Albanië te gaan verkennen, want dit land willen we zeker nog een keer bezoeken!
Lake Shkodra Resort
Vanuit Montenegro staken we de grens van Albanie over en reden naar de andere kant van het meer van Shkodër. Na eerst een half uur bij de douane te hebben gestaan (terwijl we de derde in rij waren en ze vervolgens amper naar ons keken..) reden we naar de stad Shkodër waar we overspoeld werden door alle drukte en hectiek. Eigenlijk wilden we in de stad nog het één en ander bezoeken, maar we wisten niet hoe snel we weer uit de chaos moesten komen. Geef ons maar de kleine dorpjes ;-) We kozen een camping uit dat direct aan het meer lag en bleven daar een paar nachten staan. We aten en dronken een paar keer in het restaurant, speelden uren met lego, zwommen in de middagen (ik niet, ik ging met één teen erin vanwege het gips..) en Marc is gaan kanoën met de kinderen. Alles behalve boeiende avonturen voor jullie om te lezen, maar ik moet toch nog één ding kwijt. Want wat het aller- aller- allerfijnste was; ER WAS EEN INVALIDE-DOUCHE!! Na een paar weken halfhangend met m'n hoofd onder de camperdouche en met een washandje (want ja.. er past geen stoel in) kon ik eindelijk echt douchen! Ik geloof dat ik een half uur eronder heb gezeten en de rest van de camping een week lang geen water meer had.. maar och wat was dat een verademing (en voor mijn omgeving ook...🤭)!
< SWIPE >
Het Komanmeer
We twijfelden eraan of we wel met de camper de route naar Komani moesten afleggen aangezien we hadden gehoord dat de weg ernaartoe erg slecht is en het lastig is om elkaar te passeren. Met een 4x4 of een "normaal" formaat schijnt het al behoorlijk pittig te zijn, dus met ons bakbeest zal het waarschijnlijk een enkeltje richting de garage worden. Uiteindelijk kozen we om die reden om zo'n vreselijke tour bij de camping te boeken (je-weet-wel; met honderd andere toeristen in een busje en bootje..) zodat we er toch naar toe konden gaan. En wat waren we uiteindelijk blij dat we niet met de eigen camper waren gegaan, want wat was die weg verschrikkelijk slecht!! De gaten waren niet te ontwijken, sterker nog, er kon een kind in verdwijnen zo diep en de bochten waren niet te tellen. De rit duurde ongeveer 2,5 uur, in een busje zonder airco, geplakt aan de andere passagiers, terwijl de chauffeur met een noodgang overal tussendoor reed 😅. Maar gelukkig kwamen we er al snel achter dat onze "medetoeristen" een jong Duits stel + vriendin waren die goed Engels spraken (DIE BESTAAN DUS WEL!!!!) met ook nog eens een goed gevoel voor humor (JA ECHT!!) en een chocoladereep aan de kinderen gaven (Op dit moment kwamen we tot het besef dat niet alle Duitse toeristen vreselijk zijn en we onze mening over onze buurlandgenoten moeten herzien). Toen we helemaal in elkaar gehusseld, door alle kuilen, bij de boot kwamen, stonden daar vier Albanezen ons op te wachten om mij met rolstoel en al erin te tillen. En terwijl ik ondertussen met het schaamrood op m'n kaken in mijn stoel zat weggedoken, liep Marc erachteraan met de kinderen, de tassen en Jip onder z'n arm. In het bootje zaten ondertussen nog een paar toeristen al lachend toe te kijken naar deze parade dus het was een heerlijk gênant moment. Maar enfin, de boottocht was prachtig! De kloof, het water, het uitzicht, ge-wel-dig! Ik heb geprobeerd om het vast te leggen op de foto, maar dat geeft niet helemaal de beleving van hoe immens mooi het was.. Misschien toch maar een keer een fotocursus volgen ;-)
Het Komanmeer (Albanees: Liqeni i Komanit) is een stuwmeer aan de rivier de Drin dat is omgeven door dicht beboste heuvels, verticale hellingen, diepe kloven en een smalle vallei, volledig in beslag genomen door de rivier.
Na een uur op het water te hebben gevaren kwamen we bij een idyllische plek aan waar een enorm houten paviljoen stond wat later een restaurant bleek te zijn (FOODDDDD!!!). Echter was er een klein probleempje om daar te komen met de rolstoel, dus hadden ze bedacht om mij over te hevelen in een kleinere boot en mij dichterbij het paviljoen "te lossen". Vier mannen, zweet tot de bilnaad, gekreun, gezucht, gesteun en een minuut of 20 later, was ik dan ook boven in het restaurant. Dit tot hilariteit van de anderen.. (Zie filmpje). Nadat we een uitgebreide lunch kregen en nog even konden relaxen op het strandje keerden we weer terug met het bootje (en ja, hetzelfde tafereel begon weer van voor af aan.. Die arme mannen...) Eenmaal terug in het busje kregen we een lekke band en werden we weer allemaal uitgeladen om vervolgens na een minuut of dertig weer met z'n allen erin gepropt te worden om daarna na tien minuten toch weer eruit gehaald te worden want de "nieuwe" band was ook al aardig zacht. Lang verhaal kort; Het was heet, geen airco, geen eten, vermoeide kinderen en een hobbelweg, máár we zijn wél een avontuur rijker!
< SWIPE >
- CLICK -
Tirana
De dag na ons Komani-avontuur reden we naar de hoofdstad Tirona om daar eens rond te kijken. Maar hetzelfde wat we bij Shkoder hadden, hadden we nu ook; veel te druk! En het verkeer daar.. echt vreselijk! Het is schijnbaar doodnormaal om op de snelweg bij een oprit te stoppen en het te gebruiken als afrit (?) of om gewoon je auto te parkeren midden op de snelweg omdat je even sinaasappelen wil halen (?). Of wat dacht je van gewoon een enorm manhole midden op de snelweg (?) of gewoon al lopend oversteken met een hele kudde geiten erachteraan (?). In Albanië is dit dus normaal.. Wij vonden het echter zeer bijzonder ;-) Maar hoe dan ook, wij zijn dus weer verder gereden naar een camping net buiten de stad om daar een plan de campagne te maken voor de aankomende dagen.
Tirana is de hoofdstad en veruit de grootste stad van Albanië met zo'n 570.000 inwoners.
De camping zelf had een oprit (zie foto's) wat zelfs volgens Albanese begrippen slecht was en stond overvol met Fransen die een campertour deden (wat daar leuk aan is begrijpen Marc en ik nog niet, misschien komt dat op latere leeftijd?) waardoor we behoorlijk op elkaar gestapeld stonden. Het uitzicht daarentegen was zeer wijds én we konden er zwemmen, dus waren we al snel weer tevreden. Aangezien de temperatuur de laatste tijd behoorlijk aan het stijgen was en ik mijn gips als drie weken omhad, besloten we om het gips er af te halen (kwestie van verband doorknippen, gips eraf) en het voor het zwemmen even met gewoon verband in te wikkelen en af te plakken (lang leve de ducktape!!). Marc reed de rolstoel tot mijn middel in het water en zo kon ik het water ingeduwd worden zonder mijn voeten te belasten, ideaal! Eindelijk kon ik weer een beetje meedoen en spelen met de kinderen! Na afloop deden we het gips weer om en legde er een nieuw verband om en was ik weer zo goed als nieuw. Wel denk ik dat ik mijn been iets moet bij kleuren zodra het gips er helemaal af gaat (duopenotti!) ;-)
Toen we weer van de camping vertrokken besloten we nog even boodschappen te doen bij een winkelcentrum in de buurt. Overigens zijn supermarkten en winkelcentra hier zeer bijzonder, meestal zijn er alleen kleine kraampjes (aan de weg) waar ze óf groente óf vlees óf brood verkopen. Het winkelcentrum bleek een soort mislukt experiment te zijn met grote dure merken waar geen mens te bekennen was (op de medewerkers van de winkels na).. Dus liepen we daar helemaal alleen in dit 'spookcentrum" terwijl de medewerkers hoopten dat we hun winkel zouden bezoeken. Je ziet dat trouwens veel hier in Albanië; lege panden. Enorme vervallen wijken en dan ineens een splinternieuw modern gebouw wat vervolgens helemaal leeg blijkt te staan 🤷🏼♀️
< SWIPE >
- CLICK -
Berat
In Berat stonden we één nacht op een camping (om de was weg te werken) en daarna een nacht in het centrum op een parkeerplaats zodat ik ook het dorp in kon. De weg was helaas te stijl en hobbelig om mee naar boven te gaan en dus zijn Marc en Sam samen omhoog gelopen om het kasteel (althans wat er van over is) te bezoeken, terwijl Fien en ik (met martini 🤤) beneden aan de berg op een terras zaten te wachten En hoewel Berat mooi was, vonden we het toch een beetje tegen vallen. Het viel voornamelijk op hoeveel afval er lag en ook in de rivier die er doorheen stroomde, dreef er meer plastic dan dat er water in zat.
De rivier de Osum stroomt dwars door Berat heen. Het historische deel van het stadje, wat zo'n ruim 2000 jaar oud is, is door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst.
< SWIPE >
Strand bij Himare
Na alle stadjes waren we duidelijk toe aan stilte (zover dat kan met Fien om je heen) en rust. De kinderen werden enorm vervelend en konden duidelijk hun draai niet vinden op de kleine campingplaatsen en ook wij waren overprikkeld van alle drukte rondom de stadjes. We besloten om richting het strand te gaan en daar wild te kamperen om weer even bij te tanken. Maar voordat we werkelijk bij het strand waren moesten we eerst een behoorlijk pittig stuk rijden (18% in Slovenië was er niets bij...) en konden we ons weer verbazen over de pracht van het Albanese landschap (en over de Albanese verkeersgewoontes) en werden we steeds een beetje meer verliefd op dit land.
Na alle hobbels, kuilen, haarspeldbochten, overstekende geiten, hellingen en afdalingen, waren we opgelucht toen we heelhuids bij Himare in de buurt kwamen en we het strand op reden (letterlijk). En wat een spot hadden we deze keer gevonden! Pal voor de zee, op het strand, met slechts een paar andere mensen, stonden we op de ideale plek! Overdag waren we vooral druk met zwemmen en snorkelen. Voor Sam was het de eerste keer dat hij ging snorkelen en ook al vond hij het in het begin een beetje spannend, daarna was hij niet meer te stoppen! Samen met één van ons snorkelden we tot het kleine eilandje heen en weer en dat meerdere keren per dag. Overigens was dit ook een zeer goede therapie voor mijn enkels (ik had het gips er afgehaald en er niet meer omgedaan, ik was er klaar mee ;-)), want zo kon ik onbelast oefenen!
In de avonden genoten we van de zonsondergang terwijl Marc zijn gitaar- en zangkunsten liet horen. Uiteraard wist hij niet dat ik dit stiekem filmde, want dan zal hij acuut zijn gestopt ;-)
Uiteindelijk hebben we hier drie nachten geslapen voordat we weer helemaal zen en tevreden waren en we onze reis weer konden vervolgen 🧘🏼♂️😝
< SWIPE >
Gjirokastër Nadat we weer helemaal opgeladen waren bij het strand konden we de reis voortzetten naar Gjirokaster; een historisch stadje met een prachtig onderhouden kasteel. Dit was overigens ook het stadje waar Sam en Fien bedachten dat ze hun haar zelf konden knippen met het nagelschaartje......
Gjirokastër is een van de oudste steden van het land en staat sinds 2005 op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Met de eeuwenoude huizen (weliswaar gerenoveerd) in de schuine straatjes met kleurige souvenirwinkeltjes en verschillende musea, is dit charmante oude centrum een aanrader om te bezoeken.
Eenmaal op een camperplek vlakbij Gjirokaster aten we een heerlijk diner bij het restaurant en konden we weer wat was wegwerken (gaat vlot met deze temperaturen 😅) . De volgende ochtend bracht een taxi ons naar het kasteel van Gjirokaster en liepen wij daar ruim anderhalf uur rond. Het is heel mooi om te zien dat Sam, én Fien ondertussen ook, zich met interesse voor de geschiedenis zich helemaal volzuigen
aan alle informatie die wij ze geven . En oké, wij maken er dan ook wel hele spectaculaire verhalen van met moord en doodslag 😈 (en wat prinsessen tussendoor voor Fien👸🏼) Na het bezoek aan het kasteel gingen we al lopend (en rollend) naar beneden tot hilariteit van ons allen (zie filmpje).
Na een korte lunchstop en wat struinen door de souvenirwinkeltjes werden we door de taxi weer afgezet op de camperplaats en gingen de kinderen lekker spelen. En we hadden het kunnen weten.... Het was in één keer heel stil en we hoorden wat gerommel en gestommel en daarna " papa, mama, we hebben de camper versierd voor een feestje en ons mooi gemaakt!" En waar we eerst alleen de slingers zagen hangen, bekers limonade met koekjes op tafel en een paar klodders nagellak ernaast (zucht...), zagen we een tijdje later (toen de hoeden afgingen) dat ze ook hun haren "mooi hadden gemaakt". Echter waren ze met het resultaat niet helemaal tevreden...... En wij ook niet....
< SWIPE >
Llixhat e Bënjës
Door het prachtige landschap van Albanië reden we langzaam richting de grens van Griekenland om daar de ferry naar Italië te nemen. Maar voordat we bij de grens waren bezochten we eerst nog Llixhat e Bënjës, of ook wel "de badkamers van Benjes" genoemd. Hier zijn namelijk natuurlijke waterbronnen die het hele jaar door tussen de 24 en 28 graden zijn. En ondanks dat het tegenwoordig ontdekt is door menig toerist (en hun afval...), was het vrij rustig en stonden wij alleen op het veldje bij de rivier (maar in het weekend moet je hier denk ik niet komen). Marc en de kinderen gingen heerlijk in het bad, maar aangezien het behoorlijk warm weer was, doken we daarna liever in het verkoelende water ;-) Zelfs Jip wilde zwemmen, althans.. hij zat het liefst op mijn rug terwijl ik zwom en hij lekker kon dobberen. De rest van de dagen verbleven wij hier en brachten we uren door met lego-en, zwemmen, eten, slapen en dat telkens weer opnieuw. De perfecte afsluiter van drie weken door Albanië reizen! Hopelijk komen we hier volgend jaar weer terug en kunnen we dan ook werkelijk de bergen intrekken !(zonder rolstoel, krukken, etc.)
< SWIPE >
En tot slot nog even een collage van alle filmpjes:
- CLICK -
