Inpakken en wegwezen
De laatste weken waren behoorlijk druk én chaotisch. Behalve de verhuizing naar het tijdelijke chalet, het inpakken van de camper, het organiseren van afscheidsfeestjes en het geregel van alle praktische zaken; gingen ondertussen ook de dagelijkse activiteiten gewoon door en moesten we allemaal wennen aan “ons nieuwe leven“.
Verhuizen De verhuizing zelf ging erg vlot (complimenten aan mijzelf voor mijn geweldige organisatietalent 🙇♀️) en we waren dan ook binnen een dag helemaal over. De spullen voor in de camper namen we mee naar het chalet en de overige spullen (lees: 99% van de inboedel) zijn naar de opslag gegaan.
Wonen in het chalet was een goede stap om te wennen aan ”het leven op elkaars lip”. De kids sliepen op één kamertje, de keuken was met één bord op het aanrecht al vol en om de badkamer was elke ochtend een strijd waar menig kickbokser jaloers op zal zijn. Maar na een week waren we helemaal gewend aan dit ”minimalistische gedoe” en konden we ons draai goed vinden (letterlijk; je draaide om elkaar heen om van positie te veranderen tijdens het tandenpoetsen..).
"Echt bizar hoeveel spullen je in huis hebt staan die je nooit gebruikt, niet naar kijkt of waarvan je niet eens weet dat je het hebt."
Feestje van Sam
Voor Sam hadden we een dagje in het Klimbos gepland en vanaf de eerste minuut was dat een groot succes. Voordat ze werkelijk mochten klimmen moesten ze wel eerst een halfuur (!) naar de instructie luisteren, wat uiteraard als oneindig voelde, maar eenmaal “los in het bos“ veranderde ze allemaal in kleine klimapen en hebben ze ruim 2,5 uur geklommen! Sam was niet te stoppen en ook de andere kinderen (en Marc niet te vergeten, die mocht ook meedoen ;-)) bleken reuze handig te zijn. Na nog een snack en een beker limonade was het tijd om naar huis te gaan en hebben we ons voorgenomen om dit zeker nog een keer te gaan doen!
Feestje van Fien
Voor Fien hadden we op vrijdagmiddag een Frozen-feestje georganiseerd met als extra
verassing een “echte Elsa”. De meisjes vonden het maar al te spannend toen Elsa ineens in de tuin stond, waardoor ze het eerste half uur als bevroren poppetjes stonden te staren terwijl Elsa allemaal dansjes uit de kast trok om ze mee te laten doen. Tevergeefs.. vierjarige zijn wat dat betreft een zeer lastig publiek 🙈
Gelukkig ontdooide de meisjes toen er een grote schminkoffer te voorschijn werd getoverd en werd het allemaal kleine mini-Elsaatjes. Overigens kwamen ze toen ook op hun praatstoel en werd Elsa bekogeld met opmerkingen en vragen als; "Waarom tover je niet?", "Jij bent niet de echte Elsa, want die bestaat niet.." en "Waar is Olaf, die is leuker". Gelukkig was dit niet haar eerste kinderfeestje en kon ze alle opmerkingen en vragen ontwijken, waardoor ze toch nog de goedkeuring kreeg van onze vierjarige heksen en het toch nog een "lang en gelukkig" einde kwam. (De volgende keer koop ik een pakje rozijnen en een DVD, daar zijn ze blijer mee en kost een stuk minder ;-)! Ze lijken zo schattig, maar ondertussen...........<3<3<3
"De kinderen hebben ieder een eigen feestje gegeven, zodat ze goed afscheid konden nemen van hun vriendjes en we de hele dag de volle aandacht voor ze zouden hebben."
Afscheidsfeest en trakteren
Voor ons allen hadden we ook nog een feestje in de planning staan en na een dagje de zaak opruimen, tafels versieren, boxen en verlichting plaatsen (thanks Mike) hadden we een mooie plek voor een feestje gecreëerd. De buurvrouw (ook wel Miss Italy of zoals de kinderen zeggen; de pizzamevrouw) zorgde ervoor dat er heerlijke verse pizza en tiramisu werd geserveerd en terwijl de volwassenen konden genieten van een hapje en een drankje, kon het jonge grut (en sommig ouder grut ;-)) buiten op het springkussen/glijbaan tekeer gaan. De kinderen hadden ondertussen alweer de laatste dag op school gehad en mochten daar ook trakteren! Aangezien mijn bakkunsten niet noemenswaardig zijn (en omdat ik ook totaal niet de behoefte had om 65 cupcakes te maken..) hebben we "kampvuur"-cupcakes laten maken bij Birgit's Bakery. Behalve dat ze er geweldig uit zagen, waren ze ook nog eens heerlijk!
“En dan komt het lastigste gedeelte van de reis; het afscheid nemen van vrienden en familie”
Afscheid
Ondanks dat we al maanden met het vertrek bezig zijn, blijft afscheid nemen lastig. Het liefst was ik ergens stiekem midden in de nacht vertrokken en had ik een appje gestuurd met “Aju, we zijn weg!” (want hé.. emoties.. brrr.. zo niet mijn ding..) maar volgens Marc konden we dat echt niet maken.. Uiteraard had hij daar gelijk in, maar ik kon het wellicht (tevergeefs) proberen.. En ik moet toegeven; het viel, op een paar tranen na, best mee! Dit komt mede door het feit dat we weten dat we in september een week in Nederland zijn en we de meeste mensen dan weer zien. En wie weet wie we tijdens de reis nog tegen komen
En toen was het tijd om te gaan rijden.....
