Grenzen verleggen
Onderweg naar het meer van Bohinj kwamen we via Google Maps erachter dat je met de skilift naar boven kon om vanaf daar het uitzicht te bewonderen. Leuk! Dus wij zijn, nadat we eerst vanaf de grond Bohinj gezien hadden, door gereden naar de skihut om daar in de lift te stappen. Maar toen kwam ik erachter dat het er iets anders uitzag dan dat ik dacht en dat ik helemaal niet tegen zulke hoogtes en liften kan...
Dat ik niet dol ben op hoogtes dat wist ik al. Glazen liften, ladders, balkonnetjes of daken sla ik altijd liever over. Achtbanen, bungeejumpen, tokkelen of iets in die richting vind ik daarentegen juist geweldig. Hoe hoger, hoe harder, hoe beter! Het verschil zit ’m, denk ik, dat je in deze laatste categorie vastzit en daardoor kan vertrouwen (hoop ik) op het materiaal. En laat ik nu net hebben gedacht dat een skilift in deze categorie viel; op een stoeltje, riempje om, beugeltje ervoor, etc. Maar wat bleek; je staat los in zo'n cabine terwijl je naar beneden kan kijken en dat ding wiebelt ook nog eens! Nou, dat heb ik geweten....
Hoogtevrees ontstaat o.a. wanneer je naar beneden kijkt en je tegelijkertijd afvraagt hoe het is om omlaag te vallen. Het is eigenlijk geen vrees voor hoogtes maar om te vallen.
Waar Marc, Sam en Fien heerlijk naar buiten aan het kijken waren, zat ik vastgenageld aan de paal die in het midden stond. De vloer werd met opperste concentratie bestudeerd terwijl ik ondertussen Marc aan het commanderen was om foto's te maken van het uitzicht, want ja, ik wilde er nog wel iets leuks aan over houden.. (Alles voor de blog hè ;-))
Eenmaal boven dacht ik het gehad te hebben, echter moesten we toen uitstappen en op zo'n roosterplaat (je-weet-wel) staan waar je naar beneden (NAAR BENEDEN-BENEDEN!!) kon kijken. Sodeju.. daar kan geen EMDR sessie tegen op hoor! Terwijl Marc met de kinderen al aan de overkant was om het uitzicht te bekijken, stond ik nog trillend
in die k**-skilift te tieren en te vloeken dat ik dit echt niet wilde. Maar oké, een paar ademoefeningen verder en een "ik-kan-het"-speech aan mijzelf ben ik toch uit die lift gestapt en snel naar de dichtsbijzijnde muur gelopen om daar in een hoekje te blijven staan. Ondertussen
stond de rest nog net niet te springen bij de rand en gooide ik met kreten als; "pas op, kijk uit, niet springen, HOU PAPA VAST!" Gelukkig gingen we snel naar binnen waar de Sloveense skigasten al enige tijd bezig waren met de après-ski, waardoor mijn aandacht daar naar uitging en ik weer adem durfde te halen. In de hoop dat ik nog terug die skilift in ging, zijn we zelf ook maar aan de alcohol gegaan. Je moet wat hè!? ;-)
Maar liefst één op de vijf mensen heeft last van hoogtevrees.
Net toen we besloten weer terug te gaan, bedacht het Sloveense volk óók om naar beneden te gaan. Met zo'n dertig man werden we in de lift gepropt (ze doen hier niet aan afstand houden) en waren we de gehele rit bezig om skistokken te ontwijken terwijl zij luidkeels stonden te zingen en te hossen. Door dit hele tafereel was ik meer bezig met hen dan met de skilift, waardoor ik zelfs door het raam durfde te kijken (via mijn camera weliswaar...) om foto's te maken. En ik moet toegeven.. Het uitzicht was werkelijk prachtig toen ik mijn angst (een héél klein beetje) kon loslaten! Desondanks was ik blij toen we weer op de grond waren en ik eruit mocht ;-) Eind goed, al goed.
< SWIPE >
