Buongiorno Italia!
Rijdend door het glooiende heuvellandschap passeren we een gastvrije Italiaanse familie die ons uitnodigt voor een uitgebreide lunch in hun wijngaard. Een charmante Italiaanse man begint te tokkelen en... HO, STOP, WACHT!! Dit was mijn romantische beeld van Italië.. de werkelijkheid was toch net even iets anders en kwam zeker niet overeen met mijn prachtige filmscenario. De vriendelijkheid konden we vervangen door rondom onbeschoft en ook het prachtige landschap kon beter verwoord worden tot "kale vlakte met veel plastic maar wel met de zee op de achtergrond". Onze start in Italië konden we gelukkig als valse start beschouwen, want hoe verder we het land binnenreden, hoe vriendelijker de mensen werden en hoe mooier het landschap. Ciao bella Italia!
Igoumenista - Brindisi
Nadat we Albanië achter ons lieten, reden we direct naar een camping vlakbij Igoumenista (Griekenland) voordat we de ferry naar Italië zouden nemen. Op de camping konden we nog een berg was wegwerken en de kinderen maakten vrienden met twee Duitse meisjes. Ook konden we nog genieten van de Griekse zee en snorkellende we de hele middag. We aten 's avonds in het restaurant, wat enigszins tegenviel, maar hé er was patat, dus iedereen was blij ;-) Wat is Sam trouwens een fotomodel hè, met z'n zwoele blik en blonde haren.. Hij krijgt zoveel aandacht van de lokale bevolking! En Fien trouwens ook, zo niet, dan vraagt ze er zelf wel om ;-).
De volgende ochtend reden we naar Igoumenista en deden Sam en ik voor de zekerheid een PCR-test (die hier maar €10,- kost om te laten doen en je hebt de uitslag binnen tien minuten op papier...) zodat we zeker weten de ferry op zouden komen. Sam was heel dapper en onderging het met enig gepruttel, maar het viel ons ontzettend mee! (Voor wie Sam niet kent; Sam is panisch voor alles wat met bloed, pleisters, ziektes, pijn, dokters etc., te maken heeft.) Uiteraard gingen we nog even lunchen bij een echt Griek, wat heerlijk was, en reden we daarna naar een strand om daar tot het begin van de avond door te brengen. (We moesten pas rond 23.30 inchecken en om 01.30 vertrekken).
Grimaldi Lines Ferry Het hele gebeuren rondom de Grimaldi ferry was werkelijk vreselijk, maar om een lang verhaal kort te maken hierbij een opsomming;
1 We hadden online tickets geboekt, waar het adres niet goed opstond, dus we moesten enorm zoeken welke ingang we moesten hebben. Hier waren we niet de enige in begrepen we van andere reizigers.
2 Na een tijd in de rij voor de (camper)douane te hebben gestaan vertelden ze ons dat we niet het goede ticket hadden en dat we deze bij een ander gebouw op het terrein moesten halen. De douanier wees ergens heen en zei dat we door moesten rijden en vervolgens via de uitgang weer opnieuw achteraan in de rij moesten om dan de juiste tickets te laten zien.
3 Marc en ik begrepen weinig ervan (ze spraken Italiaans, want Italiaans grondgebied en Engels spreken ze niet) en reden door de douane naar dat gebouw wat hij had aangewezen, maar wat schijnbaar niet mocht, want we hadden eerst via de uitgang moeten gaan en via de andere kant het gebouw moeten betreden (kwamen we paar uur later achter toen de douanier woest was...)
4 Marc ging het gebouw (vanaf de verkeerde kant dus) naar binnen en vergat de paspoorten mee te nemen, waardoor hij het gebouw niet meer uit mocht en moest lullen als brugman om toch die paspoorten nog te kunnen halen. En dat weer met Italianen die geen Engels spreken.
5. Marc kon met de paspoorten de andere tickets ophalen, maar kwam vervolgens niet door de douane in dat gebouw omdat wij ook mee moesten... (best wel logisch opzicht)
5 Marc kwam terug naar de camper en opperde dat wij als de sodemieter mee moesten komen.
6 We gingen op ons dooie akkertje door de douane en niemand keek op of om.. (laat ze ons dan op zn minst controleren... Voor niets met die krukken het hele gebouw doorgelopen..)
7 We reden (via de verkeerde kant van het gebouw) weer uit het hele douane gebied om dan vervolgens weer achteraan in de rij te sluiten om nog een keer door de douane te gaan (???) zoals de douanier ons had verteld.
8 Marc en ik kregen nog net geen ruzie over hoe dom geregeld het hier was.
9 Het was ondertussen 20.00 en we hadden nog niet gegeten en de kinderen waren vreselijk vervelend.
10 Eindelijk als eerste in de rij kwam de douanier naar ons toe en begon te tieren en vloeken dat we criminelen waren en dat ze ons hadden gezocht want het is absoluut verboden wat we hadden gedaan... Waarop Marc zei dat we het waarschijnlijk verkeerd hadden begrepen en zijn excuses aanbood, waarop die douanier alleen maar bozer werd(?).
11 We moesten de camper en aanhanger openen zodat hij alles kon bekijken.
12 We mochten door en moesten naar pier nummer 8, maar die was uiteraard nergens te vinden want de nummers tussen 6 en 10 waren allemaal verdwenen.
13 We reden rondjes.
14 We vonden de plek door het aan 100 medewerkers te vragen, die allemaal even chagrijnig waren en uiteraard allemaal geen Engels spraken.
15 Het was heet, heel heet.
16 We konden eindelijk wat eten en de kinderen gingen daarna met pijn en moeite slapen.
17 Om 23.30 konden we de boot op en stonden we helemaal boven op het dek. We dachten nu lekker te kunnen chillen, maar om 01.00 werd er heel hard op de deur gebonsd dat we eruit moesten komen.. (Wij dachten dat we gewoon in de camper mochten blijven omdat we een dek-plek hadden gekocht, maar niet dus.)
18 Vijf minuten later werd er weer gebonsd op de deur en geschreeuwd dat we NU eruit moesten komen, terwijl we de kinderen nog wakker moesten maken en aankleden.
19 We tilden de kinderen (althans Marc, ik liep met krukken erachter met dekens en Jip) naar de binnenruimte en legden ze op een bank in het restaurant.
20 We werden om 02.00 aangesproken dat er niet op de bank mocht worden gelegen (er was dus werkelijk niemand in het hele restaurant).
21 Marc en ik ontploften.
22 De kinderen jankten.
23 We gingen op zoek naar een hut.
24 We moesten 100 euro betalen voor een hut die bestond uit vier opklapbedden waarvan het matras helemaal doorgelegen was.
25 We sliepen rond 03.30u.
26 Om 7.00 werden we uit bed getrommeld want we moesten er allemaal weer uit omdat we er over 2 (!) uur zouden zijn.
27 We dachten erover na om Jip in de kamer te laten piesen en poepen uit wraak.
28 Of om het zelf te doen.
29 We deden het niet.
30 We gingen verplicht in het restaurant zitten waar we vervolgens 20 euro konden betalen voor croissantjes.
31 We vervloekten de boot en zijn chagrijnige Italiaanse bemanning.
32 We mochten naar de camper en konden vervolgens zoeken naar de uitgang (want niet aangegeven)
33 We reden weer weg en hoopten dat de maatschappij in de fik zal vliegen.
P.S. Deze maatschappij staat schijnbaar bekend om zijn slechte organisatie, klantonvriendelijke personeel en oude accommodatie, dus het lag echt niet alleen aan ons. Mocht je willen lachen; lees dan de reviews over Grimaldi Lines, ruim 75% heeft deze veerboot als vreselijk ervaren en de meest hilarische comments staan erop ;-)
< SWIPE >
Brindisi
We wisten niet hoe snel we uit Brindisi moesten komen na onze slechte start in Italië. En waar iedereen steeds zegt dat de wegen in Albanië slecht zijn; dan moet je die van Brindisi en omgeving zien, die zijn nog erger! We besloten om richting het strand te gaan en daar een goede parkeerspot te vinden. En die vonden we! Het enige nadeel was de hoeveelheid afval wat er lag, dus zijn we met z'n viertjes eerst afval gaan ruimen. Onze Italiaanse camperburen keken enigszins verbaasd op, maar gingen vervolgens zelf ook aan de slag. Na twee vuilniszakken tot de nok toe te hebben gevuld, was het tijd om te zwemmen en daarna te lunchen. Op het moment dat we net onze eerste hap van ons brood namen, kwam de politie aanrijden en stapten ze uit. Wij nog vriendelijk zwaaien, maar helaas, ze zeiden dat we moesten vertrekken.. Ik nog heel vriendelijk vragen of het goed was dat we eerst even ons broodje op aten, maar nee, zelfs dat mocht niet.. Vervolgens liepen ze naar de camperburen en toen die niet meteen respons gaven pakten ze hun bonnenboekje en begonnen ze druk te schrijven en te praten. Wij dus als de sodemieter inpakken en we zijn snel weggereden. (Een boete kan zo €250 zijn). Zoals je begrijpt vervloekten we op dit moment de Italianen en vonden we het meest onvriendelijkste land tot nu toe. Ook de omgeving was hier veruit `'niet mooi' en ook nog eens al dat afval overal.... We waren eigenlijk alweer helemaal klaar met Italië.
Bari
We reden richting Bari en vonden een kleinschalige camping bij een particulier (hele aardige man) in de tuin en stonden daar twee nachten om te acclimatiseren. De kinderen haalden hun lego weer tevoorschijn en wij pakten de flessen wijn om de afgelopen dagen te vergeten. (grapje, het was er maar eentje..;-))
Omdat de airco er ineens mee was opgehouden en zelfs Marc, onze alleskunner, deze niet aan de praat kreeg, reden we naar een garage in Bari om te kijken of zij deze konden fixen. Gelukkig wilden ze meteen aan de slag voor ons en konden we de camper de volgende dag alweer ophalen. We kregen een huurauto en besloten om naar een b&b mét zwembad te gaan om daar de rest van de dag te chillen. De eigenaresse sprak (uiteraard) geen woord Engels en had de uitstraling van een Gooische trut, maar het huisje was super en de bedden groot, dus we waren blij. Maar ondanks dat we beide hadden verwacht er heerlijk van te genieten (en dat deden we ook wel), waren we blij toen we de volgende ochtend het telefoontje kregen dat we weer onze camper mochten ophalen. Ondertussen is het echt ons (t)huis geworden en we waren verbaasd hoe erg we hem hadden gemist (wat een tranentrekker is dit hè, haha!)
< SWIPE >
Ezelboerderij
Via Instagram kwamen wij erachter dat je via de app AgriCamper voor 24uur gratis bij verschillende boerderijen kan verblijven. Eenmalig betaal je hier €35,- voor en dan kan je deze app een jaar lang gebruiken. Aangezien een camping in Italië al snel €30,- per nacht kost, leek het ons een goed idee om hier gebruik van te maken. We besloten om onze eerste stop bij een ezelboerderij te maken, waar ze de ezels melken om er vervolgens verschillende producten van te maken. Toen we er aankwamen rijden kregen de eigenaren het enigszins benauwd aangezien (wat later bleek) ze pas een uur geleden zich hadden aangemeld bij de Agri-app en ze voorlopig niemand hadden verwacht.. Maar ondanks dat én het feit dat we alleen konden communiceren via Google Translate, was het een geweldige ervaring. De eigenaren waren echt supervriendelijk en wilden graag hun prachtige boerderij laten zien! De kinderen (en Marc :-P) mochten mee op de tractor om de honderd ezels op te halen, we zagen voor het eerst hoe ezels gemolken werden (weer eens wat anders dan koeien), proefden hun ezelmelk-ijs en zelfgebrouwen bier, borstelden de hoogdrachtige ezelin en Sam en Fien zaten een rondje op de rug. En behalve dat het een prachtige boerderij is, was er ook nog een enorm leuke "survival-speeltuin" waar de kinderen tussen de ezels door konden spelen. De eigenaar vertelden dat hier vaak scholen komen en ze activiteiten voor hen organiseren, wat vervolgens ook weer aan ons werd geshowd. Echt ontzettend leuk allemaal!
< SWIPE >
< CLICK >
Sassi di Matera
Een klein stukje bij de ezelsboerderij vandaan, ligt het prachtige stadje Matera waar we het oude centrum inliepen met de eeuwenoude grothuizen. Aangezien het een nationale feestdag was, was het behoorlijk druk en daarnaast was het ook nog eens ontzettend warm, dus na een uurtje slenteren waren we er al snel weer klaar mee. Overigens hadden we onze camper buiten het centrum geparkeerd en waren we (ik voor het eerst weer!!) met de fiets het centrum ingetrokken. Zo blij dat het fietsen weer lukt! Het lopen daarentegen is nog wel lastig, maar met één kruk lukt het aardig. Alleen die trappetjes op en af is echt een rampenplan....
De Sassi zijn huizen die in de rots zelf zijn gegraven, ze zijn afkomstig uit een prehistorische holbewoners nederzetting en worden verondersteld een van de eerste menselijke nederzettingen in Italië te zijn. Er zijn aanwijzingen dat hier al in het jaar 7000 voor Christus mensen woonden.
< SWIPE >
Pompeii
Vanuit Matera reden we door naar Pompei en parkeerden we onze camper bij een grote wijngaard aan de voet van de vulkaan Vesuvio. Ook deze plek vonden we door het gebruik van de app en konden we hier zelfs twee nachten gratis staan mét stroom en water. Aan het eind van de middag deden we een (overheerlijke) wijnproeverij inclusief kleine hapjes en toen de hele tent sloot (er was hier na 18.00u niemand meer) besloten we een watergevecht te houden om enigszins af te koelen (35+ graden). Aangezien we maar drie waterpistolen hadden besloot ik met de tuinslang mee te doen (gna gna) en waren we binnen no-time tot onze onderbroek nat.
In 79 a.c. explodeerde de top van de vulkanische berg Vesuvius met een verwoestende knal en in een kleine vierentwintig uur werd Pompeii bedolven onder een dikke laag as, puimsteen, modder en lava.
Na een rumoerige nacht met veel karaoke, slechte muziek en hondengejank (lang leve de oordoppen die ik mee uit NL had genomen!) gingen we op de fiets naar de opgravingen van Pompei. Ondanks dat we aan de rand van de stad zaten was het alsnog een half uur fietsen (omlaag :D) en was de weg behoorlijk slecht én druk. Gelukkig zijn we als echte Nederlanders goede fietsers en hebben we het overleefd, maar het is niet aan te raden om het met kinderen te fietsen. Die van ons zaten gelukkig achterop ;-) De opgravingen waren onwijs indrukwekkend en ondanks dat we geen gids hadden genomen, konden we via de app alles opzoeken (en we luisterden stiekem mee als er een groep voorbij kwam :-P) en ook de kinderen waren onder de indruk. Vooral Sam had veel interesse in de blootgelegde "mummies" die ze onder de aslaag ongeschonden hebben kunnen opgraven. Helaas voor hem bleef het bij de foto's ervan, want het was te ver lopen om het "reallife" te zien. In de middag probeerden we richting het water te komen, maar vrijwel overal was de kade te hoog om werkelijk in het water te kunnen.. We besloten om dan maar weer een watergevecht te houden en om de middag rondom de camper in de schaduw te blijven hangen.
< SWIPE >
Tufini Country Club
Na al die dagen in de hitte wilden we nog maar één ding; zwemmen! Dus wij op zoek naar een plek waar we konden staan mét zwembad en het liefst ook nog eens gratis (we blijven Nederlanders ;-)). Via de app kwamen we uit bij de Tufini Country Club en reden we daar, via een steile oprit, het erf op. De eigenaar kwam meteen vriendelijk op ons af en vroeg of we wilden lunchen (menu van het huis) in het restaurant. En aangezien wij vrijwel nooit 'nee' zeggen als het over eten of drinken gaat, zeiden we natuurlijk volmondig 'ja'. In het restaurant kwamen ze al vrij snel met brood en allemaal lekkere hapjes zoals bruschetta, kaas, mascarpone, iets van gefrituurde deegballetjes, vleeswaren, olijven, quiche en nog wat andere tapashapjes. Heerlijk én veel. Nadat we het op hadden kwam er nog een salade en ook de wijn werd continu aangevuld. Dat was het dachten we, al aardig volgegeten, maar nee hoor, we kregen vervolgens een bord soep en daarna een bord met versgemaakte spaghetti (zowel bolognese als gegrilde groentes) waar je u tegen zegt! Maar ook deze keer bleef het daar niet bij... en kregen we nog een stuk vlees.. en daarna nog een vleesspies... en vervolgens nog vers fruit... en daarna nog een stuk taart... en nog koffie... Nou, geloof mij, wij zijn grote eters, maar dit, was écht te veel.. Tonnetje rond rolden we 3,5 uur (!) later van tafel af recht het zwembad in. Dat we niet gezonken zijn is een godswonder ;-)! We bleven vrijwel tot de zon onderging in het zwembad en het avondeten sloegen we over ;-).
We bleven hier maar één nacht, aangezien we de plek waar we stonden (tussen twee gebouwen in, windstil) niet heel erg chill vonden en vervolgens, waar Marc al voor vreesde, kwamen we de oprit omhoog niet meer op. Met wat gevloek en getier en uiteindelijk een oude tractor kwamen we weer boven.
Scuderie del Peschio
Wat een leuke plek was dit! De eigenaren bieden gratis staanplaatsen aan inclusief sanitair, water en elektra en hoeven er niets voor terug. Vol ongeloof keken wij ze aan toen ze vertelden dat ze het paardenbedrijf vorig jaar stop hebben gezet omdat er niets te verdienen meer was (en als paardenmensen weten wij dat maar al te goed ;-)) Voorheen was hier een soort van manege die opgericht was vanuit een paardenorganisatie om een verbindende factor te spelen tussen mens, dier en maatschappij. Er waren over het hele terrein (iets van 30 hectare) meerdere activiteiten uitgezet waaronder trails die je kon wandelen (met of zonder paard), een klimberg, een tokkelbaan, natuurspeeltuin en nog veel meer. Alles was zeer goed onderhouden en ondanks dat de stallen en schuren helemaal leeg waren gehaald, zag je de herinneringen van hoe het ooit was, aan de muur hangen. De eigenaren hebben alleen het restaurant, dat er ook altijd al was, nog aangehouden en voor de rest wordt er niets meer mee gedaan. Zo zonde! Je kon ook echt merken dat hij het super leuk vond dat de kinderen er waren en de speeltuin gebruikt werd. We verbleven er twee nachten en behalve dat we heerlijk in het restaurant hebben geluncht, zijn we ook de trails gevolgd over het terrein, zijn we een middagje gaan fietsen, hebben we ruïnes bezocht en op het erf (in de mestput) een salamander gevangen.
< SWIPE >
