Bijkomen in Montenegro
Met de stad Dubrovnik als laatste bestemming in Kroatie, maakten we al nieuwe plannen voor in Montenegro. Nieuwsgierig naar wat het land te bieden heeft, wilden we het Durmitor National Park bezoeken om daar te wandelen en te fietsen. Helaas gingen deze plannen niet door en ook Dubrovnik hebben we moeten schrappen.. Gelukkig waren er nog wel andere mooie plekken over, maar balen dat deden we zeker!
Ongeluk in Kroatië en naar het ziekenhuis in Montenegro Van alle doemscenario's die je kan verzinnen, hadden we deze nog niet bedacht. Ik had graag een mooi verhaal gehad over een gevecht met een beer, een confrontatie met de lokale maffia of een spectaculaire val van een klif, maar nee.. het was het afstapje van de camper (ongeveer 15 centimeter hoog) dat ervoor zorgde dat ik een breuk in mijn linkerenkelgewricht, scheuren in de enkelbanden van beide voeten en een gekneusde rechterenkel heb. Gevolg; gips om links, elastisch verband om rechts en twee weken volledige rust (dus niet staan of lopen..) Dus daar ging ik dan, al schuifend op mijn billen door de camper terwijl Marc mij vervolgens op de wc moest hijsen (arme Marc.. die trouwt een jonge vrouw dacht 'ie 🙈) en de eerste paar nachten op het "bankbed" geslapen i.v.m. het trappetje omhoog naar ons eigen bed.
Overigens gebeurde dit in Kroatië vlakbij de stad Dubrovnik (waar ik mij enorm op had verheugd!) en ben ik vanuit de camping met een taxi naar het ziekenhuis in Dubrovnik gegaan (het enige wat ik uiteindelijk van heel de stad heb gezien...) en werd ik daar onderzocht. Omdat mijn Kroatisch niet heel geweldig is, werd er een foto gemaakt van mijn rechtervoet omdat ik daar de meeste pijn aan had en die erg gezwollen (lees; er zat een dik ei op) was . Op deze foto twijfelde de arts over een breuk omdat er wel wat te zien was, maar dat leek op een oude breuk (en dat kan kloppen want ik heb dit grapje al eens eerder gehad, alleen zat de breuk toen wel hoger naar mijn idee..) en vervolgens werd ik naar huis gestuurd met het advies om rust te houden en beide benen omhoog te houden voor minimaal een week. Maar na een paar dagen kreeg ik steeds meer pijn en kon ik met links helemaal niets meer, waardoor we besloten dat we (ondertussen in Montenegro) een second opinion gingen aanvragen. We waren een paar ziekenhuizen verder (ze zijn hier nogal schaars en als ze er al zijn dan zien ze er prehistorisch uit) toen we er eentje vonden die foto's konden maken.. En om daar te komen was een hele uitdaging; de weg was enorm stijl en smal en aan het einde was er een parkeerplaats die niet eens een parkeerplaats te noemen was.. Dus met de camper omhoog was geen optie, een rolstoel hadden we nog niet, en dragen werd het ook niet.. Uiteindelijk hebben we bij twee nonnen op het raam geklopt en gevraagd of ze mij naar boven konden rijden zodat Marc beneden met de kinderen kon blijven. En gelukkig wilden ze dat doen (al twijfelde ik of die ene het wel zag zitten want die keek behoorlijk nors...) maar oké, lang verhaal kort; ik kwam bij het ziekenhuis, de non regelde dat er iemand een rolstoel kwam brengen, er kwam een verpleger (althans ik denk dat hij dat was.. hij had gewone kleren aan en hing op de gang rond?) die mij rond reed. Ik kreeg deze keer een foto van beide voeten en daar bleek dat links inderdaad gebroken was en ik in het gips moest en dat er bij beide voeten scheuren in de enkelbanden zitten. De arts stelde voor dat ik terug naar huis (Nederland) zal gaan en luisterde hoofdschuddend naar het verhaal dat de camper ons huis is en we gewoon willen doorreizen. Rare Nederlanders! (Jip mocht overigens gewoon mee naar binnen het ziekenhuis in, de arts wilde zelfs op de foto met hem...)
<SWIPE>
Eenmaal op een camping vlakbij Kotor is Marc stad en land afgefietst om op zoek te gaan naar krukken en/of een rolstoel, zodat ik tenminste nog uit de camper kon komen (na een week was ik er al echt hélemáál klaar mee...) Gelukkig vond hij, na een dag of drie, een hele behulpzame apotheker die krukken had staan én een rolstoel kon bestellen! De rolstoel zal de volgende dag komen, maar tot die tijd had ik in ieder geval alvast krukken waar ik op kon steunen. Aangezien lopen ermee nog niet ging, want met twee voeten vooruit zwieren en alleen op de armen steunen is mijn lichaam niet gemaakt 😅, had Marc het geweldige idee om een kruiwagen te pakken en mij daarin te stoppen zodat we alsnog naar een restaurant konden gaan. En ik moet zeggen; heuvel af ging erg goed! Heuvel op was iets lastiger (voor Marc dan, ik zat lekker), maar we zijn er gekomen!
De kinderen vermaakten zich, ondanks dat we vrij weinig (lees: niets) deden, prima op de camping en Fien kreeg een vriendinnetje waar ze samen mee kon spelen en Sam en ik vermaakten ons met zijn lego. Ook hadden we twee katten erbij gekregen die de kinderen omdoopten tot Luuk (naar z'n vriendje in NL) en Flip. De hele dag waren ze druk met ze aaien en "verzorgen" tot ongenoegen van Jip. Helaas voor Jip waren deze katten niet onder de indruk van hem, waardoor hij soms niet eens de camper uit durfde te komen want dan vielen ze hem aan 😂
<SWIPE> Kotor
Een heel mooi historisch dorp. Ik kan hier een heel verhaal vertellen over wat we hebben gedaan en gezien, maar ik was er niet bij dus geen idee wat ik er over kan vertellen 😂 geniet van de foto's zal ik zeggen!
<SWIPE>
Camping PodKraj De leukste camping die we tot nu toe hebben gevonden! Het is zeker geen luxe camping met de één douche en één toilet dat het heeft, maar de prachtige plek maakt dat je dat snel vergeet (daarbij kon ik toch niet douchen, dus geen probleem voor mij ;-)). De camping ligt tussen de bergen en een klein riviertje en is op tien minuten afstand van de bewoonde wereld en van Lake Shkodra. De eigenaren zijn super vriendelijk en behulpzaam , er is een speelplek met trampoline voor de kinderen, 's avonds kan er voor 8 euro meegegeten worden en elke avond en ochtend huppen er konijntjes rond over het veld (Jip z'n favoriete onderdeel van de dag..🤤🍗🍴).
Fien kwam hier haar Nederlandse vriendinnetje tegen die ze de vorige camping had ontmoet en samen hebben ze heerlijk twee dagen kunnen spelen, terwijl Sam er een beetje achteraan hobbelde.. (arme Sam, we hopen snel een jochie van zijn leeftijd tegen te komen!) Ook mochten ze op de camper van de Duitse buren zich uitleven met verf (En nee.. dit gaan we niet op onze eigen camper doen!) en namen ze een duik in het (ijskoude) riviertje.
Ondertussen is Marc af en toe op de fiets gestapt (met kind(eren) of soms zonder) en heeft de omgeving voor ons beide bekeken, terwijl ik op de camping werd ingehaald door een schildpad. Ik zat nog te twijfelen om er soep van te maken, maar helaas, hij was mij te snel af.
<SWIPE>
Lake Shkodra
Vanuit de camping regelde de eigenaar een privé-boottochtje (want wij houden niet van andere toeristen 😝) en bracht ons vervolgens daar met de auto heen. We hadden een tochtje van twee uur over het Shkodra meer en wat was het fijn om even wat anders te doen en te zien dan alleen maar voor de camper te liggen! De kapitein, die geen woord engels sprak, had wijn meegenomen (altijd goed) en zo zaten we om 11.00 'ochtends al aan de drank terwijl we de pelikanen zagen vliegen (en niet figuurlijk maar letterlijk, ze vlogen er echt!!) Nog geprobeerd om er eentje op de foto te krijgen, maar helaas zoomt de iPhone niet geweldig in.. Met een beetje fantasie zie je er vast een pelikaan in!
Het meer van Shkodra heeft een oppervlakte van wel 386 km2 en is daarmee het grootste meer van de Balkan. In het midden van het meer loopt de grens tussen Montenegro en Albanië.
<SWIPE>
Ondanks dat we vrij weinig hebben ondernomen in Montenegro, zijn we toch in totaal zo'n twee weken in het land geweest om even bij te komen (voornamelijk Marc dan, want ik lag alleen maar op de bank en hij moest alles alleen doen..) en hopen we aan het eind van deze reis nog een keer terug te komen om wél te wandelen en te fietsen door dit prachtige land!
